De documentairemaakster brengt de kinderen in hun kwetsbaarheid en later ook hun veerkracht in beeld. Daardoor is het een indringende documentaire. De vragen die gesteld worden en de soms pijnlijk eerlijke antwoorden van de kinderen.
Het geeft ook een beeld hoe kinderen kunnen rouwen. De loyaliteit aan de ouder die is gegaan. Het niet huilen om de overgebleven ouder niet te belasten. De angst dat de andere ouder doodgaat, zo diep dat je niet alleen durft te gaan slapen. De angst dat je zelf een einde aan je leven zult willen maken. Aan het eind zie je hoe de kinderen ook lol maken of ergens van genieten.
In de korte animaties worden de aspecten van rouw weer zoals de documentairemaakster dat zelf heeft ervaren. De waterval van tranen, de grote zorgen bergen, het spiegelmeer, het nest van herinneringen en onbekend terrein. Ontroerend in beeld gebracht.
Terecht dat deze documentaire de VPRO documentaireprijs van 2020 heeft gewonnen!
